Segrijnslak

De volwassene draagt een harde, dunne kalkhoudende schaal met een diameter van 25-40 mm en een hoogte van 25-35 mm, met vier of vijf kransen. De schaal is variabel in kleur en kleurschakering, maar heeft over het algemeen een netvormig patroon van donkerbruin, bruinachtig goud of kastanjebruin met gele strepen, vlekjes of strepen (kenmerkend onderbroken bruine kleurbanden). Het diafragma is groot en kenmerkend schuin, de marge bij volwassenen is witachtig en gereflecteerd. Het lichaam is zacht en slijmerig, bruinachtig grijs en kan volledig in de schaal worden teruggetrokken, wat het dier doet wanneer het inactief of bedreigd is. Wanneer de slak gewond of ernstig geïrriteerd is, produceert hij een verdedigend schuim van slijm dat sommige vijanden kan afstoten of agressieve kleine mieren en dergelijke kan overweldigen. Het heeft geen operculum; tijdens droog of koud weer sluit het de opening van de schaal af met een dun membraan van gedroogd slijm; de term voor zo'n membraan is epifragma. Het epifragma helpt de slak om vocht vast te houden en beschermt hem tegen kleine roofdieren zoals sommige mieren. De rustperiodes van de slak tijdens hitte en droogte staan bekend als aestivatie; zijn rust tijdens de winter staat bekend als overwintering. Bij overwintering vermijdt Cornu aspersum de vorming van ijs in zijn weefsels door de osmotische componenten van zijn bloed (of hemolymfe) te veranderen; hierdoor kan het temperaturen tot -5 ° C (23 ° F) overleven. Tijdens de aestivatie heeft de mantelkraag het vermogen om zijn doorlaatbaarheid voor water te veranderen. De slak heeft ook een osmoregulerend mechanisme dat overmatige opname van water tijdens de winterslaap voorkomt. Deze mechanismen stellen Cornu aspersum in staat om fatale uitdroging of hydratatie te vermijden gedurende maanden van beide soorten rust. Tijdens perioden van activiteit komen het hoofd en de "voet" of "buik" van de slak tevoorschijn. Het hoofd draagt vier tentakels; de bovenste twee zijn groter en dragen oogachtige lichtsensoren, en de onderste twee zijn tast- en reukzintuigen. De slak verlengt de tentakels door inwendige druk van lichaamsvloeistoffen en trekt alle vier tentakels in het hoofd door indringing wanneer hij wordt bedreigd of anderszins terugtrekkend in zijn schaal. De mond bevindt zich onder de tentakels en bevat een chitineuze radula waarmee de slak voedseldeeltjes schraapt en manipuleert. De schaal van Cornu aspersum is bijna altijd rechtsgewikkeld, maar er zijn ook uitzonderlijke linksgewonden exemplaren bekend; zie Jeremy (slak) voor een voorbeeld.

Ze kunnen doden als ze een parasitaire nematode dragen die bekend staat als de longworm van de rat.

Stylommatophora

Typische segrijnslak is niet inherent giftig.

Een segrijnslak is een klein wezen met eenvoudige behoeften. U kunt huisdierenslakken in een kleine bak bewaren.

Sommigen van hen leven maar ongeveer vijf jaar.

Je vindt ze op hagen, moerassen, bossen, vijverranden en tuinmeubelen.

Het voelt als een klein penseel dat je vinger schraapt.

Elke individuele slak in de vruchtbare leeftijd kan eieren leggen.

De volwassene draagt een harde, dunne kalkhoudende schaal met een diameter van 25-40 mm en een hoogte van 25-35 mm, met vier of vijf kransen. De schaal is variabel in kleur en kleurschakering, maar heeft over het algemeen een netvormig patroon van donkerbruin, bruinachtig goud of kastanjebruin met gele strepen, vlekjes of strepen (kenmerkend onderbroken bruine kleurbanden). Het diafragma is groot en kenmerkend schuin, de marge bij volwassenen is witachtig en gereflecteerd. Het lichaam is zacht en slijmerig, bruinachtig grijs en kan volledig in de schaal worden teruggetrokken, wat het dier doet wanneer het inactief of bedreigd is. Wanneer de slak gewond of ernstig geïrriteerd is, produceert hij een verdedigend schuim van slijm dat sommige vijanden kan afstoten of agressieve kleine mieren en dergelijke kan overweldigen. Het heeft geen operculum; tijdens droog of koud weer sluit het de opening van de schaal af met een dun membraan van gedroogd slijm; de term voor zo'n membraan is epifragma. Het epifragma helpt de slak om vocht vast te houden en beschermt hem tegen kleine roofdieren zoals sommige mieren. De rustperiodes van de slak tijdens hitte en droogte staan bekend als aestivatie; zijn rust tijdens de winter staat bekend als overwintering. Bij overwintering vermijdt Cornu aspersum de vorming van ijs in zijn weefsels door de osmotische componenten van zijn bloed (of hemolymfe) te veranderen; hierdoor kan het temperaturen tot -5 ° C (23 ° F) overleven. Tijdens de aestivatie heeft de mantelkraag het vermogen om zijn doorlaatbaarheid voor water te veranderen. De slak heeft ook een osmoregulerend mechanisme dat overmatige opname van water tijdens de winterslaap voorkomt. Deze mechanismen stellen Cornu aspersum in staat om fatale uitdroging of hydratatie te vermijden gedurende maanden van beide soorten rust. Tijdens perioden van activiteit komen het hoofd en de "voet" of "buik" van de slak tevoorschijn. Het hoofd draagt vier tentakels; de bovenste twee zijn groter en dragen oogachtige lichtsensoren, en de onderste twee zijn tast- en reukzintuigen. De slak verlengt de tentakels door inwendige druk van lichaamsvloeistoffen en trekt alle vier tentakels in het hoofd door indringing wanneer hij wordt bedreigd of anderszins terugtrekkend in zijn schaal. De mond bevindt zich onder de tentakels en bevat een chitineuze radula waarmee de slak voedseldeeltjes schraapt en manipuleert. De schaal van Cornu aspersum is bijna altijd rechtsgewikkeld, maar er zijn ook uitzonderlijke linksgewonden exemplaren bekend; zie Jeremy (slak) voor een voorbeeld.