Umbra limi

De centrale mudminnow leeft in langzaam stromend water rond vijvers, meren en beken in centraal Noord-Amerika, en varieert in lengte van 51–102 mm. Het nestelt de staart eerst in de modder en kan lage zuurstofniveaus verdragen, waardoor het in waterwegen kan leven die niet beschikbaar zijn voor andere vissen. De kleur komt overeen met deze habitat, van boven bruinachtig met gevlekte zijkanten en een bleke buik. Het wordt gegeten door vele vissoorten, zoals snoek, maanvis, snoek en meerval; het wordt ook belaagd door vogels, vossen en slangen wanneer het uit het water wordt gevangen. Volgens Paszkowski en Tonn presteren mudminnows beter in omgevingen met andere vissoorten dan in omgevingen met alleen mudminnows, omdat de "interspecifieke interacties een vergelijkbare bijdrage opheffen voor de mudminnow, die wordt beschouwd als een voortvluchtige soort". Van centrale mudminnows is bekend dat ze een grote verscheidenheid aan zoöplankton en benthische en epifytische macroinvertebraten eten. Van volwassenen is ook bekend dat ze zich in de wintermaanden energiek voeden met kustvissen. Een experiment uitgevoerd door Colgan en Silburt resulteerde in mudminnows die zich doorgaans meer voeden met benthische dan planktonische bronnen, waarbij zoöplankton slechts 0,7 van de 511 items in de maag uitmaakt. Deze mudminnow maakt gebruik van een gemodificeerde gasblaas om luchtzakken in te ademen die tijdens de winter tussen het ijs en het water zijn opgesloten om zich te voeden en actief te blijven.

De centrale mudminnow leeft in langzaam stromend water rond vijvers, meren en beken in centraal Noord-Amerika, en varieert in lengte van 51–102 mm. Het nestelt de staart eerst in de modder en kan lage zuurstofniveaus verdragen, waardoor het in waterwegen kan leven die niet beschikbaar zijn voor andere vissen. De kleur komt overeen met deze habitat, van boven bruinachtig met gevlekte zijkanten en een bleke buik. Het wordt gegeten door vele vissoorten, zoals snoek, maanvis, snoek en meerval; het wordt ook belaagd door vogels, vossen en slangen wanneer het uit het water wordt gevangen. Volgens Paszkowski en Tonn presteren mudminnows beter in omgevingen met andere vissoorten dan in omgevingen met alleen mudminnows, omdat de "interspecifieke interacties een vergelijkbare bijdrage opheffen voor de mudminnow, die wordt beschouwd als een voortvluchtige soort". Van centrale mudminnows is bekend dat ze een grote verscheidenheid aan zoöplankton en benthische en epifytische macroinvertebraten eten. Van volwassenen is ook bekend dat ze zich in de wintermaanden energiek voeden met kustvissen. Een experiment uitgevoerd door Colgan en Silburt resulteerde in mudminnows die zich doorgaans meer voeden met benthische dan planktonische bronnen, waarbij zoöplankton slechts 0,7 van de 511 items in de maag uitmaakt. Deze mudminnow maakt gebruik van een gemodificeerde gasblaas om luchtzakken in te ademen die tijdens de winter tussen het ijs en het water zijn opgesloten om zich te voeden en actief te blijven.

De centrale mudminnow leeft in langzaam stromend water rond vijvers, meren en beken in centraal Noord-Amerika, en varieert in lengte van 51–102 mm. Het nestelt de staart eerst in de modder en kan lage zuurstofniveaus verdragen, waardoor het in waterwegen kan leven die niet beschikbaar zijn voor andere vissen. De kleur komt overeen met deze habitat, van boven bruinachtig met gevlekte zijkanten en een bleke buik. Het wordt gegeten door vele vissoorten, zoals snoek, maanvis, snoek en meerval; het wordt ook belaagd door vogels, vossen en slangen wanneer het uit het water wordt gevangen. Volgens Paszkowski en Tonn presteren mudminnows beter in omgevingen met andere vissoorten dan in omgevingen met alleen mudminnows, omdat de "interspecifieke interacties een vergelijkbare bijdrage opheffen voor de mudminnow, die wordt beschouwd als een voortvluchtige soort". Van centrale mudminnows is bekend dat ze een grote verscheidenheid aan zoöplankton en benthische en epifytische macroinvertebraten eten. Van volwassenen is ook bekend dat ze zich in de wintermaanden energiek voeden met kustvissen. Een experiment uitgevoerd door Colgan en Silburt resulteerde in mudminnows die zich doorgaans meer voeden met benthische dan planktonische bronnen, waarbij zoöplankton slechts 0,7 van de 511 items in de maag uitmaakt. Deze mudminnow maakt gebruik van een gemodificeerde gasblaas om luchtzakken in te ademen die tijdens de winter tussen het ijs en het water zijn opgesloten om zich te voeden en actief te blijven.

Voer ze levend visvoer terwijl ze koel blijven en een maand lang een lichtcyclus van 8 tot 10 uur gebruiken.

Umbra limi leven gemiddeld vier jaar.

Ze spawnen gemakkelijk met filterpatronen en de eieren komen binnen een week uit.

De centrale mudminnow leeft in langzaam stromend water rond vijvers, meren en beken in centraal Noord-Amerika, en varieert in lengte van 51–102 mm. Het nestelt de staart eerst in de modder en kan lage zuurstofniveaus verdragen, waardoor het in waterwegen kan leven die niet beschikbaar zijn voor andere vissen. De kleur komt overeen met deze habitat, van boven bruinachtig met gevlekte zijkanten en een bleke buik. Het wordt gegeten door vele vissoorten, zoals snoek, maanvis, snoek en meerval; het wordt ook belaagd door vogels, vossen en slangen wanneer het uit het water wordt gevangen. Volgens Paszkowski en Tonn presteren mudminnows beter in omgevingen met andere vissoorten dan in omgevingen met alleen mudminnows, omdat de "interspecifieke interacties een vergelijkbare bijdrage opheffen voor de mudminnow, die wordt beschouwd als een voortvluchtige soort". Van centrale mudminnows is bekend dat ze een grote verscheidenheid aan zoöplankton en benthische en epifytische macroinvertebraten eten. Van volwassenen is ook bekend dat ze zich in de wintermaanden energiek voeden met kustvissen. Een experiment uitgevoerd door Colgan en Silburt resulteerde in mudminnows die zich doorgaans meer voeden met benthische dan planktonische bronnen, waarbij zoöplankton slechts 0,7 van de 511 items in de maag uitmaakt. Deze mudminnow maakt gebruik van een gemodificeerde gasblaas om luchtzakken in te ademen die tijdens de winter tussen het ijs en het water zijn opgesloten om zich te voeden en actief te blijven.

De centrale mudminnow leeft in langzaam stromend water rond vijvers, meren en beken in centraal Noord-Amerika, en varieert in lengte van 51–102 mm. Het nestelt de staart eerst in de modder en kan lage zuurstofniveaus verdragen, waardoor het in waterwegen kan leven die niet beschikbaar zijn voor andere vissen. De kleur komt overeen met deze habitat, van boven bruinachtig met gevlekte zijkanten en een bleke buik. Het wordt gegeten door vele vissoorten, zoals snoek, maanvis, snoek en meerval; het wordt ook belaagd door vogels, vossen en slangen wanneer het uit het water wordt gevangen. Volgens Paszkowski en Tonn presteren mudminnows beter in omgevingen met andere vissoorten dan in omgevingen met alleen mudminnows, omdat de "interspecifieke interacties een vergelijkbare bijdrage opheffen voor de mudminnow, die wordt beschouwd als een voortvluchtige soort". Van centrale mudminnows is bekend dat ze een grote verscheidenheid aan zoöplankton en benthische en epifytische macroinvertebraten eten. Van volwassenen is ook bekend dat ze zich in de wintermaanden energiek voeden met kustvissen. Een experiment uitgevoerd door Colgan en Silburt resulteerde in mudminnows die zich doorgaans meer voeden met benthische dan planktonische bronnen, waarbij zoöplankton slechts 0,7 van de 511 items in de maag uitmaakt. Deze mudminnow maakt gebruik van een gemodificeerde gasblaas om luchtzakken in te ademen die tijdens de winter tussen het ijs en het water zijn opgesloten om zich te voeden en actief te blijven.

De centrale mudminnow leeft in langzaam stromend water rond vijvers, meren en beken in centraal Noord-Amerika, en varieert in lengte van 51–102 mm. Het nestelt de staart eerst in de modder en kan lage zuurstofniveaus verdragen, waardoor het in waterwegen kan leven die niet beschikbaar zijn voor andere vissen. De kleur komt overeen met deze habitat, van boven bruinachtig met gevlekte zijkanten en een bleke buik. Het wordt gegeten door vele vissoorten, zoals snoek, maanvis, snoek en meerval; het wordt ook belaagd door vogels, vossen en slangen wanneer het uit het water wordt gevangen. Volgens Paszkowski en Tonn presteren mudminnows beter in omgevingen met andere vissoorten dan in omgevingen met alleen mudminnows, omdat de "interspecifieke interacties een vergelijkbare bijdrage opheffen voor de mudminnow, die wordt beschouwd als een voortvluchtige soort". Van centrale mudminnows is bekend dat ze een grote verscheidenheid aan zoöplankton en benthische en epifytische macroinvertebraten eten. Van volwassenen is ook bekend dat ze zich in de wintermaanden energiek voeden met kustvissen. Een experiment uitgevoerd door Colgan en Silburt resulteerde in mudminnows die zich doorgaans meer voeden met benthische dan planktonische bronnen, waarbij zoöplankton slechts 0,7 van de 511 items in de maag uitmaakt. Deze mudminnow maakt gebruik van een gemodificeerde gasblaas om luchtzakken in te ademen die tijdens de winter tussen het ijs en het water zijn opgesloten om zich te voeden en actief te blijven.