Jamaicaanse doornrog

Pijlstaartroggen gebruiken hun giftige staartwervelkolom alleen als een vorm van verdediging.

De pijlstaartrog eet voedsel dat op de bodem van de oceaan leeft, zoals garnalen, onderwaterwormen, kleine vissen en kokkels.

De belangrijkste roofdieren van de pijlstaartroggen zijn haaien, zeehonden, zeeleeuwen en grote soorten vleesetende vissen, samen met mensen.

Na de geboorte zwemmen de meeste jonge pijlstaartroggen weg om hun leven buiten hun ouders te beginnen.

De soort legt geen eieren. Pijlstaartroggen zijn ovoviviparous: ze dragen levende jongen in nesten van vijf tot dertien.

De gele pijlstaartrog is klein, groeit niet meer dan 36 cm (14 inch) breed en 70 cm (28 inch) lang. Het heeft een bijna cirkelvormige borstvin, iets langer dan breed, met een korte, stompe snuit. De ogen worden onmiddellijk gevolgd door de siphonen. Er is een smal gordijn van huid tussen de neusgaten, met een omzoomde achterste rand. De mond is bijna recht en bevat een transversale rij van 3-5 papillen op de vloer. Er zijn 30-34 rijen tanden in de bovenkaak en een vergelijkbaar aantal in de onderkaak, gerangschikt in banden. De tanden hebben een brede basis, met lage, stompe kronen bij vrouwen en jongeren, en lange, puntige knobbels bij volwassen mannen. De tanden van mannetjes staan verder uit elkaar dan die van vrouwtjes. De buikvinnen hebben bijna rechte voorranden en afgeronde achterranden. De staart is stevig en afgeplat, beslaat minder dan de helft van de totale lengte, en eindigt in een kleine, bladvormige staartvin die ongeveer een kwart zo hoog is als lang, dat doorloopt rond de laatste wervel. Een gekartelde wervelkolom is ongeveer halverwege de staart gepositioneerd. Pasgeboren roggen hebben een gladde huid; kort na de geboorte verschijnen kleine, stompe knobbeltjes in het midden van de rug, die bij grotere volwassenen zich uitstrekken tot tussen de ogen, de "schouders" en de basis van de staart. Volwassenen ontwikkelen ook teruggekeerde doornen langs de bovenrand van de staartvin. De kleur en het patroon van de gele pijlstaartrog varieert aanzienlijk van persoon tot persoon, hoewel de meeste een van twee schema's volgen: minuscule donkergroene of bruine reticulaties op een lichte achtergrond, of dichte witte, gele of gouden vlekken op een donkergroene of bruine achtergrond. De onderkant is geelachtig, groenachtig of bruinachtig wit, met kleine donkere vlekken naar de schijfrand en de staart toe. Deze soort is in staat om de toon en het contrast van zijn kleuring snel te veranderen om beter bij zijn omgeving te passen.

De gele pijlstaartrog is klein, groeit niet meer dan 36 cm (14 inch) breed en 70 cm (28 inch) lang. Het heeft een bijna cirkelvormige borstvin, iets langer dan breed, met een korte, stompe snuit. De ogen worden onmiddellijk gevolgd door de siphonen. Er is een smal gordijn van huid tussen de neusgaten, met een omzoomde achterste rand. De mond is bijna recht en bevat een transversale rij van 3-5 papillen op de vloer. Er zijn 30-34 rijen tanden in de bovenkaak en een vergelijkbaar aantal in de onderkaak, gerangschikt in banden. De tanden hebben een brede basis, met lage, stompe kronen bij vrouwen en jongeren, en lange, puntige knobbels bij volwassen mannen. De tanden van mannetjes staan verder uit elkaar dan die van vrouwtjes. De buikvinnen hebben bijna rechte voorranden en afgeronde achterranden. De staart is stevig en afgeplat, beslaat minder dan de helft van de totale lengte, en eindigt in een kleine, bladvormige staartvin die ongeveer een kwart zo hoog is als lang, dat doorloopt rond de laatste wervel. Een gekartelde wervelkolom is ongeveer halverwege de staart gepositioneerd. Pasgeboren roggen hebben een gladde huid; kort na de geboorte verschijnen kleine, stompe knobbeltjes in het midden van de rug, die bij grotere volwassenen zich uitstrekken tot tussen de ogen, de "schouders" en de basis van de staart. Volwassenen ontwikkelen ook teruggekeerde doornen langs de bovenrand van de staartvin. De kleur en het patroon van de gele pijlstaartrog varieert aanzienlijk van persoon tot persoon, hoewel de meeste een van twee schema's volgen: minuscule donkergroene of bruine reticulaties op een lichte achtergrond, of dichte witte, gele of gouden vlekken op een donkergroene of bruine achtergrond. De onderkant is geelachtig, groenachtig of bruinachtig wit, met kleine donkere vlekken naar de schijfrand en de staart toe. Deze soort is in staat om de toon en het contrast van zijn kleuring snel te veranderen om beter bij zijn omgeving te passen.